ขี้เมี่ยง นิวส์

พื้นที่ความอ้างว้าง ระยะห่างระหว่างลมหายใจ ระลอกคลื่นความคิดถึง สั่นประสาน ราวพิณกรีดสายขณะหย่าวโบว์รักสีดำ ความอ่อนไหว ถูกโน้มถ่วงด้วยหยดน้ำตา แม้เพียงเสี้ยวลมหายใจ กระทั่งเสียงที่ไม่ได้ยิน ร่องรอยบอบช้ำของหัวใจ ยากเกินจะเยียวยา... ดวงตาความเศร้า ร้อนผ่าวขณะน้ำตาเอ่อคลอ เซื่องซึมราวคนป่วย บางครั้งเพ้อราวคนบ้า บ่อยครั้งร่ำร้องบทเพลงสันติภาพ เหมือนอยู่ในโลกมืด กะลาครอบ แคบ,เงียบเศร้า ทุรนทุรายคล้ายจะสิ้นลม หายใจฝืดขัด พร่าเลือนนัยน์ตา หมอกควันหยดน้ำตา สักคน... ช่วยต่อเวลาให้นาฬิกาใจของฉันที ขณะฉันนั่งอ่านถ้อยความคิดถึง ตัวอักษรบรรจงเต็มบรรทัด ที่ใช้ใจเขียน ถ้อยความเหงาเศร้า บางประโยควรรค เหมือนฟูมฟาย บางถ้อยความมีรอยลบ คล้ายหยดน้ำ เปื่อยยุ่ยเป็นจุด เพียงเพราะความรู้สึกที่อยากบอกกล่าว ผ่านตัวอักษรของบทบันทึกประจำวัน "มีรัก คิดถึง ห่วงหาตราตรึง หนึ่งในดวงใจ" โอ้...ความเศร้าที่รัก

เพลง หมายความว่าจังใด ทิว ธงชัย

ในเวิ้งอากาศ วาดวิมานสวยหรู ความฝันตระการตา ระยิบระยับ แสงแห่งฝัน ริมระเบียงฝัน ฉันร่ำร้องเพลง เอื้อนเอ่ยหมอลำ "ดวงอาทิตย์พ้นขอบฟ้า ซุมนกกาออกจากบ่อน หาอาหารมาต้อน ทางลูกน้อยผู้ครองกิน วัฎจักรบ่จบสิ้น ยังวนอ่วยมาเวียนหา นกหรือกากะคือกัน ต่างดิ้นรนบ่มีท้อ สัตว์หรือคนบ่พ้นข้อ สังขารแม่นบ่เที่ยงจริง บ่มีไผฝืนกฎ ดวงชะตาตัวเองได้ เกิดแก่เจ็บหรือตายนั้น ยังผูกกันอยู่คือเก่า ไผกะหนีบ่พ้น เสมอด้ามดั่งกัน" ความฝันฉันยังล่องลอย...

แม้ความรู้สึกข้างใน บั่นทอนจิตใจทุกเสี้ยวนาที ถ้อยสำนึกความคิดถึง ประดิดประดอยถ้อยคำ มากกว่าคำว่ารัก ส่งถึงหญิงสาว ผ่านห้วงคำนึง ไม่มีวินาทีใดไม่คิดถึง แม้แต่บางหยดน้ำตา บ่อยครั้ง... หัวใจถูกความเหงากัดแทะ ความคิดถึงผุกร่อน ฟูมฟายอย่างบ้าคลั่ง บางเสี้ยวอารมณ์ นับครั้ง... ลมความคิดถึงรวยริน ถามใจกับสายลม เรายังมีกันอยู่ไหม ใครคนนั้น...

ลมหนาวธันวาคม ฉันค้นหาอดีตเก่าแก่ ภาพร่างของความทรงจำ ห้วงคำนึงใครบางคน หัวใจสร้างประวัติศาสตร์ ถกเถียงกับความคิด ขณะอุ่นลมหายใจ ละมุนละไม ในเช้าตรู่หมอกหนาว หมาดน้ำตา ภาพรอยยิ้มใครบางคน เหนือลานความคิด ระยิบระยับราวแดดเดือนเมษายน เหน็บหนาว กี่ลบองศา ฉันเพียงปรารถนา ใบหน้ายิ้มแย้มพราย ใครบางคน...

"เย็นเช้าหนาวหมอก ติดลบองศา ฤดีใจ... ชุ่มชื้น น้ำค้าง หล่นทบสังกะสี เป๊าะแป๊ะ ลมเหงา พัดผ่าน เอเชียตะวันออกเฉียงใต้ อย่างเดียวดาย หม่นมัว ราวภาพร่าง ของจิตรกรเอกระดับโลก ไม่มีบทกวี จากเถียงนา มีเพียงเสียงขับทุ้มลำ จากบอลิคำไซย "ซายเอ้ย ได้กกเกยกอดน้อง แล้วผัดสิเจาะป่อง หล่วยหนี ซั่นบ้อซาย" แว่วเสียงแคน แล่นแตร มาจากที่ใดสักแห่ง"

"ฤดูหนาวเช้าธันวา นัยน์ตากระต่าย แย้มยิ้มพริ้มพราย ละลายเศร้า หญิงสาวตุลาคม จ่อมจมอารมณ์เหงา รักมากกว่ารักระหว่างเรา ณ รุ่งเช้ากินข้าวหรือยังจ๊ะคนดี"

"ใครบอกเธอให้เพ้อฝันถึงวันพรุ่ง นั่นโค้งรุ้งเหนือทุ่งนาเธอว่าไหม เหมือนล้าโรยโหยหาด้วยอาลัย เธอยังฝันจะพบใครในพรุ่งนี้ เก็บซากรักหักพังฝังไว้เถอะ คราบเลอะเทอะเขรอะขระขยะขยี้ เศษซากฝันบิบิ่นไร้ชิ้นดี ผ่านเดือนปีคงคลี่คลายละลายลา อาจดอกฝันบานเบ่งในดงดับ แล้วเลือนลับอับจนไปพ้นหน้า ไม่มีแล้วแผ่วเพลงละเลงมา คราบน้ำตาเปื้อนแก้มใครแต้มเติม ฉันเคยเพ้อละเมอฝันถึงวันพรุ่ง นับริ้วรุ้งเหนือทุ่งนามาแต่เริ่ม แต่ความฝันที่ฉันมีย่ำที่เดิม ที่สร้างเสริมก็เริ่มร้างหาทางลา เมื่อร่วงซบกลบดินฝังฉันหวังวาด จารึกรอยประวัติศาตร์ปรารถนา วันนี้วันพรุ่งนี้กี่น้ำตา หวังว่าพบเธอซบหน้าลงบ่านี้"

"คลื่นลม" บางขณะลมหายใจ รวยริน ความคิดหิวโซ ใกล้มืดบอด เหมือนดวงอาทิตย์อัสดง ลมหนาวโอบล้อม อ้อมกอดของผงฝุ่น หญ้าบนคันนาบิดม้วน ไม่มีคำล่ำลาจากดวงอาทิตย์ คลื่นลม "โตนโพนตึ้ง" เปล่ากลวงความคิด ฉันเหมือนคนบ้า...

"ผุกร่อน" สั่นสะท้าน หมาดหมอก เช้าแดดอุ่น ความคิดอยู่ในมุดมืด กาลเวลาแทะเล็ม กัดกร่อนทีละนิด หวังสว่างจากแดดอุ่น วัยเยาว์ชราภาพ ผุพัง... ความเดียวดายมาเยือน

"ชาติพันธ์ุ" แผ่นดินอารยธรรม ปะติมากรรมธรรมชาติ จารึกประวัติศาตร์ ที่องอาจเกริกเกรียงไกร ต่างเพียงแม่น้ำกั้น ที่ขีดขั้นขอบเขตไว้ เพียงเสี้ยวลมหายใจ ความห่วงใยก็สบตา

'แห่งเช้าธันวาคมต้องลมหนาว ไม่มีเสียงสนูว่าวจากราวป่า แม้แต่แผ่วเพลงรักสักวา ก็ถูกกาลเวลากลืนหายไป ไม่มีหรอกหมอกเหงาในเงาหม่น หลบหน้าพฤศจิกายนระคนไหว เขียนเพลงรักสักเพลงก็เซ็งใจ เพราะไม่มีผู้ใดใส่ใจฟัง'