[บทกวี] ใครบอกเธอให้เพ้อฝันถึงวันพรุ่ง
"ใครบอกเธอให้เพ้อฝันถึงวันพรุ่ง
นั่นโค้งรุ้งเหนือทุ่งนาเธอว่าไหม
เหมือนล้าโรยโหยหาด้วยอาลัย
เธอยังฝันจะพบใครในพรุ่งนี้
เก็บซากรักหักพังฝังไว้เถอะ
คราบเลอะเทอะเขรอะขระขยะขยี้
เศษซากฝันบิบิ่นไร้ชิ้นดี
ผ่านเดือนปีคงคลี่คลายละลายลา
อาจดอกฝันบานเบ่งในดงดับ
แล้วเลือนลับอับจนไปพ้นหน้า
ไม่มีแล้วแผ่วเพลงละเลงมา
คราบน้ำตาเปื้อนแก้มใครแต้มเติม
ฉันเคยเพ้อละเมอฝันถึงวันพรุ่ง
นับริ้วรุ้งเหนือทุ่งนามาแต่เริ่ม
แต่ความฝันที่ฉันมีย่ำที่เดิม
ที่สร้างเสริมก็เริ่มร้างหาทางลา
เมื่อร่วงซบกลบดินฝังฉันหวังวาด
จารึกรอยประวัติศาตร์ปรารถนา
วันนี้วันพรุ่งนี้กี่น้ำตา
หวังว่าพบเธอซบหน้าลงบ่านี้"
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น