[เรื่องเล่าเขย่าขวัญ] น้าบ่าวสำราญ

-

 


รถทัวร์ปรับอากาศVIP วิ่งฝ่าความมืด ผ่านโค้งบ้านหัวดอน ปลายทางอำเภอค้อวัง ผมสะพายกระเป๋าเสื้อผ้า ลุกจากเบาะนั่งท้ายรถ ผู้โดยสารเหลือสี่ที่นั่ง ยังคงหลับใหล สองข้างทางยังมืดมิด นาฬิกาจากโทรศัพท์ ตีสี่สี่สิบห้านาที

“จอดบ้านตากแดดแนเด้อครับ” ผมร้องบอกเด็กรถ

“ลงแยกใดครับ”

“แยกอบต.ครับ”

รถชะลอความเร็วก่อนหยุดนิ่ง ผมก้าวเท้าลงจากรถ สัมผัสลมหนาวยามเช้ามืด แสงไฟสลัวจากอบต. ส่องนำทางในระยะใกล้ รถทัวร์พุ่งทะยานหายไปในความมืด ถนนท้ายหมู่บ้าน ผมใช้สัญจรทุกครั้งเวลากลับมาเยี่ยมบ้าน

กระชับกระเป๋า สืบเท้าฝ่าความมืด ไม่ได้โทรบอกให้น้องชายออกมารับ จากที่ลงรถเดินไปถึงบ้านหนึ่งกิโลเมตรโดยประมาณ เริ่มมองเห็นเงาสลัวสองข้างทาง คิดอะไรในใจเงียบๆ เข้าสู่เขตโรงเรียนประถม ผมจากการศึกษาระดับประถมจากโรงเรียนแห่งนี้ มองเห็นแสงไฟนีออนวับแวม ใกล้สว่าง

“มึงแต่แต่ไส” ผมสะดุ้งระคนตกใจ หันหลังไปมองต้นเสียง ชะลอฝีเท้า

“น้าบ่าวสำราญ” ผมพึมพำ

“มาแต่กรุงเทพตั้ว บ่คิดว่าสิฮอดบ้านไวปานนี้” ผมตอบ พลันรู้สึกขนลุกซู่อย่างแปลกประหลาด

“เจ้ามาแต่ไสน้าบ่าว แต่เช้าแท้” ผมถามกลับ พยายามมองหน้าในมืดสลัว

“เอางัวไปล่าม สิไปส่อยงานขะเจ้าในอำเภอ เลยเอาออกแต่เช้า” แกตอบเสียงเรียบ

“เป็นใดการงาน” แกชวนสนทนา

“พอได้ใช้เป็นเดือนๆไปนี้หละน้าบ่าว บ่คืออยู่บ้านเฮาดอก”

ถึงทางเลี้ยวข้างโรงเรียน เข้าบ้านผม ผมหยุดเดิน แต่แกเดินตรงไปทางท้ายบ้าน ไม่เลี้ยวเข้าแยก ทั้งที่บ้านแกอยู่ข้างๆบ้านผม

“เอ้า บ่เข้าบ้านบ้อน้าบ่าว” ผมถาม

“กูสิไปเอาเฟียงมาไว้ก่อน” แกตอบ แล้วเดินจากไปอย่างเงียบๆ ผมหันมามองทางเข้าบ้าน แสงไฟสว่าง หันกลับมามองที่แกอีกที

“ไปไสหละ คือไวแท้วะ”

น้าบ่าวสำราญ ญาตินับถือห่างๆ ผมสนิทแกมาตั้งแต่สมัยเด็กๆ หลายขวบปีผ่าน แกชอบชวนผมไปปักเบ็ดในคืนค่ำฤดูฝน หลายต่อหลายครั้งที่พักค้างคืน รุ่งเช้าค่อยเก็บกู้เบ็ดกลับบ้าน บางเช้าได้ปลาเยอะ บางเช้าไม่ได้แม้แต่ปลาตัวเดียว

คืนฝนพรำ ปลายเดือนกรกฎาคม หลังเข้าพรรษาไม่กี่วัน แกชวนผมไปปักเบ็ดค้างคืน ที่ทุ่งนาของอีกหมู่บ้าน ผมได้เก็บกู้คันเบ็ดเพื่อย้ายสถานที่ในตอนกลางคืน เพราะนาที่ปักเบ็ดไว้ตอนหัวค่ำ ผมไม่ได้ปลาแม้แต่ตัวเดียว

ผมปักเบ็ดไปตามคันนา อาศัยความสว่างจากแบตเตอรี่ ที่ประจุไฟมาเต็มพิกัด เสียงปลาดีดน้ำกลางนา ผมนึกกระหยิ่มในใจ ปักเบ็ดคันสุดท้าย มาถึงสระน้ำกลางนา หันมองแสงไฟจากแบตเตอรี่ของน้าบ่าวสำราญ ไกลออกไปเกือบร้อยเมตร ปักเบ็ดเสร็จ ผมเลยทรุดนั่งลงริมสระน้ำ ฉายไฟไปรอบๆคันสระ สายตาไปสะดุดกองไฟ ที่ยังมีไฟลุกอยู่

“ไผมาดังไฟไว้หละบ่ดับวะ” ผมครุ่นคิด

หันไฟไปมองทางน้าบ่าวสำราญ เหมือนแกกำลังเดินกลับไปที่เถียงนา ซึ่งเราใช้เป็นทีพักค้างแรม ห่างจากสระน้ำที่ผมอยู่ราวๆ สองร้อยเมตร ผมดีดตัวลุกขึ้น บิดขี้เกียจสองสามครั้ง พลันสายตาไปจับจ้องที่ถาดข้าว ที่วางอยู่ใต้โคนต้นมะม่วง และหม้อที่ห้อยอยู่ ผมจึงไม่รีรอที่จะรีบเดินออกมาจากที่นั่น

“น้าบ่าว เจ้าเห็นกองไฟอยู่สระหม่องนั่นบ่” มาถึงที่พัก ผมก็รับถามน้าบ่าวสำราญทันที

“กูไปพ้อก่อนมึง” แกตอบ

“แม่นบ่เจ้าว่า”

“ร้อยเปอร์เซ็นต์” แกตอบ พร้อมกับทิ้งตัวลงนอน

“อีกชั่วโมงหนึ่ง จังลงไปเบิ่งเบ็ด”

“เจ้าไปผู้เดียวโลด ข้อยบ่ไปดอก” คิดในใจ

 

เดินคิดถึงอดีตมาเพลินๆ จนถึงบ้านแบบไม่รู้ตัว แม่ลุกนึ่งข้าวอยู่หลังบ้าน พ่อนั่งบนแคร่หน้าบ้าน ฟ้าสาง น้องชายพึ่งตื่น

“ถอนบ่” ผมถาม

“กองทุนบ่ทันได้เปิด”น้องชายตอบ อ้าปากหาว

“กูซื้อเหล้ามากลมหนึ่ง” ผมเปิดกระเป๋า หยิบเหล้าส่งยื่นให้ น้องชายรีบจัดการรินใส่แก้ว ส่งยื่นมาให้ผม

“ยโสธรน้ำบ่ต้อง” น้องชายบอก ผมยกดื่มพรวดเดียว

“คือบ่โทรให้น้องออกไปฮับ” พ่อถาม

“มันกะบ่ได้ไกลหยัง ย่างเข้ามาแป๊บเดียว วังหั่นน้าบ่าวสำราญลาวมาแต่ล่ามงัว กะย่างมานำกัน”

น้องชายสะดุ้งยกแก้วเหล้าค้างไว้ มองหน้าพ่อ พ่อนิ่งเงียบไปชั่วขณะ จ้องมองหน้าผมคล้ายสงสัย

“เป็นหยังพ่อ” ผมถาม

“น้าบ่าวสำราญ ลาวตายเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว” แม่พูดขึ้น ขณะเดินออกมาจากหลังบ้าน

ความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

โพสต์ยอดนิยมจากบล็อกนี้

ดินแดนล้านนา เมืองเชียงใหม่

-
รูปภาพ
  ดินแดนล้านนา เมืองเชียงใหม่   ดินแดนล้านนา หมายถึง อาณาบริเวณที่ประกอบด้วยเมืองกลุ่มหนึ่งที่มีความสัมพันธ์กันทางเครือญาติหรือทางวัฒนธรรม ในอดีต รัฐโบราณไม่มีอาณาเขตชัดเจน แต่ในสมัยที่อาณาจักรล้านนาเจริญรุ่งเรือง เคยมีอิทธิพลแผ่ออกไปอย่างกว้างขวาง ไปถึงดินแดนเชียงรุ่ง สิบสองพันนา และรัฐชานตอนใต้ สำหรับดินแดนที่สำคัญของล้านนาอยู่ในภาคเหนือตอนบนของประเทศไทย ประกอบด้วยเมืองใหญ่น้อย แบ่งตามสภาพภูมิศาสตร์และประวัติศาสตร์ออกเป็นสองกลุ่มคือ กลุ่มเมืองล้านนาตะวันตก ซึ่งเป็นแกนสำคัญมี เชียงใหม่ ลำพูน ลำปาง เชียงราย พะเยา เมืองด้านล้านนาตะวันตกนี้มีความสัมพันธ์ ร่วมกันมาตั้งแต่สมัยราชวงศ์มังรายตอนต้น ส่วนกลุ่มล้านนาตะวันออก มีเมืองแพร่และเมืองน่าน ทั้งสองเมืองมีประวัติความเป็นมาคล้ายกันคือ ในสมัยแรกเริ่ม ต่างมีฐานะเป็นรัฐอิสระ มีราชวงศ์ของตนเอง มีความใกล้ชิดกับ อาณาจักรสุโขทัย และรัฐอาณาจักรล้านนา เพิ่งผนวกเอา ดินแดนแพร่และน่านได้ในสมัยพระเจ้าติโลกราชและอยู่ในอาณาจักรล้านนาได้ไม่นานนัก อาณาจักรล้านนาก็ล่มสลายลง ในสมัยพม่าปกครองก็ใช้วิธีแบ่งแยกเมืองต่าง ๆ ด้วยเหตุผลดังกล่าว การศึกษา...
อ่านเพิ่มเติม

(ชาติพันธุ์) ลาวทรงดํา ไทยทรงดํา ลาวโซ่ง ไทยโซ่ง

-
รูปภาพ
       กลุ่มชาติไทอีกกลุ่มหนึ่งที่อยู่กระจัดกระจายทั่วประเทศไทย และเป็นกลุ่มใหญ่ที่มีวัฒนธรรมเฉพาะตน      เสฐียรโกเศศ (2509) ได้เขียนว่า “ส่ง โซ่ง ทรง” มีความหมายเดียวกันว่า กางเกงดําโซ่ง ซ่งซ่วง (ส้วง) เป็นภาษาลาวหมายถึงกางเกง ดังนั้น ลาวทรงดํา ไทยทรงดํา ลาวโซ่ง จึงหมายถึง ผู้ที่นุ่งห่มด้วยเสื้อผ้าสีดําใน ขณะที่พระบริหารเทพธานี (2480) กล่าวไว้ในหนังสือ พงศาวดารชาติไทย ตอนหนึ่งว่า “ผู้ไทยดําที่เรียกกัน แถวเมืองเพชรบุรีและราชบุรี ลาวโซ่ง คําว่าโซ่ง หมายถึง กางเกง ดังนั้นผู้ไทยดํา ก็คือลาวโซ่งดํา เพราะชอบนุ่ง กางเกงสีดํา”      หลวงวิจิตรวาทการ (2512) กล่าวไว้ในหนังสือ เรื่องค้นคว้าชนชาติไทยตอนหนึ่งว่าที่เรียกว่า ไทยทรงดํา เพราะชอบนุ่งผ้าด้วยสีน้ําเงินแก่ ซึ่งเป็นสีประจําชาติไทยมาแต่โบราณ และได้กล่าวอีกตอนหนึ่งว่า ไทยดํา เป็นเชื้อสายชนชาติไทย สาขาใหญ่สาขาหนึ่ง และเรียกผู้ไทยสาขานี้ว่าเป็นชนชาติไทยเดิมหรือ ไทยโบราณ ม.ศรีบุษรา (2530) ได้กล่าวว่า ไทยทรงดํา หรือไทยดํามีถิ่นฐานอยู่ที่ประเทศจีนตอนกลาง ซึ่งเป็น ถิ่นฐานเดิมของชนเผ่าไท ต่อมาคนไทได้อ...
อ่านเพิ่มเติม

มาชู ปิกชู ประเทศเปรู เมืองสาบสูญแห่งอินคา

-
รูปภาพ
มาชู ปิกชู ประเทศเปรู เมืองสาบสูญแห่งอินคา           พาไปทำความรู้จักกับมาชู ปิกชู (Machu Picchu) ประเทศเปรู (Peru) เมืองโบราณที่ตั้งอยู่บนภูเขาสูงกว่า 2,430 เมตรจากระดับน้ำทะเล ไปเที่ยวเองได้ ไม่ต้องขอวีซ่า           ใครจะไปคิดว่าบนยอดเขาสูงเสียดฟ้าในแนวเทือกเขาแอนดีสสุดกว้างใหญ่ จะมีเมืองโบราณอย่างมาชู ปิกชู ตั้งอยู่ด้วย และความมหัศจรรย์ของมันนี่เองที่ทำให้นักท่องเที่ยวจากทั่วโลก ต่างต้องการมาเห็นที่นี่ด้วยตาตัวเองสักครั้ง วันนี้เราจึงจะพาไปทำความรู้จักกับมาชู ปิกชู กัน จะน่าสนใจขนาดไหน...ไปดูเลย           มาชู ปิกชู (Machu Picchu) เป็นซากเมืองโบราณของอารยธรรมอินคา อดีตนั้นเมืองแห่งนี้เข้าถึงได้ยาก มีความเร้นลับและมหัศจรรย์ เพราะตั้งอยู่บนภูเขาสูง อันเป็นภูเขาส่วนหนึ่งในแนวเทือกเขาแอนดีสที่สูงใหญ่ที่สุดในโลก มาชู ปิกชู สร้างขึ้นในช่วงศตวรรษที่ 15 เคยเป็นดินแดนที่มีความเจริญรุ่งเรืองในยุคที่อาณาจักรอินคาอยู่ในยุคเฟื่องฟู แต่เมื่ออาณาจักรอินคาต้องล่มสลายด้วยการขยายอำนาจของสเปน มาชู ปิกชู ก็ถูกทอดทิ้ง กลายเป็นเมือ...
อ่านเพิ่มเติม