[บทกวี] เงา...
สุดเส้นทางเหงา
ปลายทางความฝัน
วอมแวมแสงสว่าง
หยดน้ำตา
เศร้า...
ฉันคำนวนความเหงา
ผ่านรอยเท้าแห่งระยะทาง
เพียงเงา...
เวิ้งอาณาจักร
บาดแผลระหว่างทาง
ขณะย่ำบนพื้นผิวอันขรุขระ
สะเทือนซาง...
แผ่วเบา
ลมหายใจรวยริน
แว่วเสียงของหญิงสาวผู้เลอโฉม
ริมฝีปากบอบบาง
รางอั้ม พัชราภา
ขณะหล่อนยิ้มอย่างมีความสุข
ดังแว่วมาจากฟากฝั่ง
เอเซียอุษาคเนย์...
"หัวใจยังเสมอมั่น
ฮักซื่อตรงต่อพี่
เหลือสิ่งใดในโลกนี้
ขอมีอ้าย...แต่ผู้เดียว"
ฉันยิ้ม ก่อนเช็ดน้ำตา...

ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น