[บทกวี] เงา...


สุดเส้นทางเหงา

ปลายทางความฝัน

วอมแวมแสงสว่าง

หยดน้ำตา

เศร้า...


ฉันคำนวนความเหงา

ผ่านรอยเท้าแห่งระยะทาง

เพียงเงา...


เวิ้งอาณาจักร

บาดแผลระหว่างทาง

ขณะย่ำบนพื้นผิวอันขรุขระ

สะเทือนซาง...


แผ่วเบา

ลมหายใจรวยริน

แว่วเสียงของหญิงสาวผู้เลอโฉม

ริมฝีปากบอบบาง

รางอั้ม พัชราภา

ขณะหล่อนยิ้มอย่างมีความสุข

ดังแว่วมาจากฟากฝั่ง

เอเซียอุษาคเนย์...


"หัวใจยังเสมอมั่น

ฮักซื่อตรงต่อพี่

เหลือสิ่งใดในโลกนี้

ขอมีอ้าย...แต่ผู้เดียว"


ฉันยิ้ม ก่อนเช็ดน้ำตา...

ความคิดเห็น

โพสต์ยอดนิยมจากบล็อกนี้

ดินแดนล้านนา เมืองเชียงใหม่

(ชาติพันธุ์) ลาวทรงดํา ไทยทรงดํา ลาวโซ่ง ไทยโซ่ง

มาชู ปิกชู ประเทศเปรู เมืองสาบสูญแห่งอินคา