[บทกวี] ผู้ดื่มด่ำความเหงาในเช้าวันหนึ่ง

ครึ้มฝนหม่นเมฆเฉกเช่นเช้า

ดื่มด่ำความเหงาในเงาสล้ว

ฟื้นตื่นจากฝันอันน่ากลัว

ขมุกขมัวกลั้วคอด้วยกาแฟ

เช้าตรู่ฤดูหนาวที่ร้าวลึก

นั่งนึกตรึกตรองอย่างถ่องแท้

เหมือนความคิดเร่ร่อนจนอ่อนแอ

ย่ำแย่เยื้องย่างฝ่าทางตัน

คมหนามไหน่สายตา อา! บัดซบ

อาจดินกลบทบแทกแหลกสะบั้น

นาฎกรรมอำพรางระหว่างวัน

จากนั้นแค่ฝันเฟื่องเมลืองมลัง

ผู้ดื่มด่ำความเหงาเช้าวันหนึ่ง

เพลงลึกซึ้งซึ่งขับขานกังวานอีกครั้ง

แต่ความคิดเพียงเศษซากปรักหักพัง

ความฝันความหวังใกล้มอดแล้ว...