[บทกวี] ผู้ดื่มด่ำความเหงาในเช้าวันหนึ่ง



ครึ้มฝนหม่นเมฆเฉกเช่นเช้า
ดื่มด่ำความเหงาในเงาสล้ว
ฟื้นตื่นจากฝันอันน่ากลัว
ขมุกขมัวกลั้วคอด้วยกาแฟ

เช้าตรู่ฤดูหนาวที่ร้าวลึก
นั่งนึกตรึกตรองอย่างถ่องแท้
เหมือนความคิดเร่ร่อนจนอ่อนแอ
ย่ำแย่เยื้องย่างฝ่าทางตัน

คมหนามไหน่สายตา อา! บัดซบ
อาจดินกลบทบแทกแหลกสะบั้น
นาฎกรรมอำพรางระหว่างวัน
จากนั้นแค่ฝันเฟื่องเมลืองมลัง

ผู้ดื่มด่ำความเหงาเช้าวันหนึ่ง
เพลงลึกซึ้งซึ่งขับขานกังวานอีกครั้ง
แต่ความคิดเพียงเศษซากปรักหักพัง
ความฝันความหวังใกล้มอดแล้ว...

ความคิดเห็น

โพสต์ยอดนิยมจากบล็อกนี้

ดินแดนล้านนา เมืองเชียงใหม่

(ชาติพันธุ์) ลาวทรงดํา ไทยทรงดํา ลาวโซ่ง ไทยโซ่ง

มาชู ปิกชู ประเทศเปรู เมืองสาบสูญแห่งอินคา