[ข่าวลุงพล] สาบสางที่บ้านกกกอก

 

สาบสาง ที่บ้านกกกอก

 

ในสมัยที่เรายังเป็นเด็ก สิ่งที่น่ากลัวพอๆ กับผีหรือไม้เรียว ก็น่าจะเป็นการเสียเพื่อนสนิทสักคนหนึ่งไป แต่เมื่อโตขึ้น ไม่ว่าจะเป็นวัยไหนๆ เราก็พบว่าการเสียเพื่อนสนิทไป ยังคงเป็นเรื่องที่น่ากลัวสำหรับเราอยู่ดี มิตรภาพ มีบทบาทสำคัญต่อการเติบโตของมนุษย์ เราจึงเรียนรู้ ที่จะพัฒนาความสัมพันธ์กับใครสักคน ที่รู้สึกถูกชะตาด้วย จนถึงขั้นที่สามารถเรียกเขาได้อย่างเต็มปากว่าเป็นเพื่อน หรือเพื่อนสนิท

แต่เมื่อถึงจุดหนึ่ง เรากลับพบว่ามันเป็นเรื่องยาก จะปล่อยความสัมพันธ์นั้นไป ไม่ว่าสาเหตุของจุดจบจะเกิดจากอะไรก็ตาม เพราะที่ผ่านมาเราเรียนรู้เพียงแค่วิธีที่จะเข้าหา แต่ไม่เคยเรียนรู้วิธีที่จะจากลา หรือวิธีรับมือกับความรู้สึก หลังสูญเสียมิตรภาพเลยสักครั้ง

คนสองหน้าไม่น่าไว้ใจอย่างไร พวกนกสองหัวก็ไม่น่าไว้ใจฉันนั้น ใครจะรู้ว่า ภายใต้ใบหน้าอันแสนไร้เดียงสา และคำพูดจา ที่แสนจะไพเราะของใครบางคน จะแฝงไปด้วยความมุ่งร้าย ไร้ซึ่งความจริงใจ หน้าอีกอย่าง หลังอีกอย่าง ไม่ฝักใฝ่พวกใดพวกหนึ่ง และหากฟากฝั่งไหน ให้ประโยชน์แก่ตนมากกว่า ก็ไม่ลังเลที่จะไปในทันที ซึ่งคนแบบนี้นี่เองที่เรียกว่าพวก “นกสองหัว” ซึ่งหากมองดีๆ แล้ว คนพวกนี้ ก็อาจจะอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากตัวคุณสักเท่าไหร่

            ผมเคยให้ฉายาใครบางคนว่า สางเขียว ในวันที่จิตใจเขาบิดเบี้ยว แตกหัก จากลาจากลุงพล แบบแสดงผล และหวังผลชนิดที่ว่า ข้าก็พอตัว หากทนเกลือกกลั้วอยู่กับลุงพลต่อไป ก็เป็นได้แค่นางรอง ความหยิ่งยโสจองหอง เกิดเป็นความคึกคะนองในใจ เพื่อนแค่คนชิดใกล้ คนรู้ใจคือสามี สัมพันธภาพที่ดี ที่เคยมีต่อกัน จึงขาดสะบั้นลงในบัดดล

            ลุงพลไม่ใช่พ่อ และก็ไม่ใช่สามี อาจเป็นเพียงเพื่อนที่ดี ที่เหลือเพียงภาพความทรงจำ ให้นั่งขบขำ ในใจอาจร้องรำ ด้วยความสนุกสนาน แล้วก็กางแผนการ ใช้วิชามารซัดถล่มในทันที ในวันที่ลุงพล กำลังโดนมรสุมรุมสกรัมรอบด้าน ถึงขนาดต้องคลานคุกเข่า กว่าจะก้าวข้ามผ่านมาได้

            ในวันที่ฟ้าสดใส แต่ในใจของสางเขียวกลับเสียวซี๊ด ทั้งที่รู้อยู่แก่จิต เมื่อวันนี้ คนเคยใกล้ชิดได้ยิ้มร่า ความรู้สึกคงเหมือนคนโดนตบหน้า อาจกลืนก้อนน้ำตาลงคออย่างยากลำบาก สำลักน้ำตาจุกเจ็บ กอบเก็บความอาฆาตแค้นที่แน่นอก ขู่กรรโชกยกสุดท้าย หวังเล่นงานเด็กที่ร่ายรำ ระยำซะไม่มี

            ภูตผีบริบาล คงสั่งการอย่างชาญฉลาด ด้วยปรามาสว่าลุงพล มันก็แค่คนบ้านๆ แต่ทุกครั้งที่หวังเล่นงาน ก็กับกลายเป็นการประจานตัวเอง เก่งแต่ใช้โซเซียล หน้าเหี่ยวหน้าดำคร่ำเครียด หลังได้แค่เฉียดความสำเร็จ กับข่าวปดมดเท็จที่สร้างขึ้นมา ฮายาวๆ

            กัดไม่ได้ก็เห่า จนคนทั่วไปเขา คาดเดาเหตุการณ์ออก สำรอกคำโกหกแต่ละที ขำขี้แตกขี้แตน บางครั้งป้าแต๋นขำจนตาปิด คิดอยากจะสะกิดสางเขียว ก็นึกเสียวและหมั่นไส้ จัญไรแฟมิลี่ จะครบขวบปีอีกไม่นาน กับการพรากจากของเด็กน้อยวัยละอ่อน แต่ละครเรื่องนี้ ยังมีให้ชมอีกยาว

เพื่อนสนิท อาจไม่ใช่คนที่ก้าวเดิน ในจังหวะเท้าที่พร้อมเพรียงกับเรา แต่เป็นคนที่ไม่ว่าจะเดินช้ากว่า เร็วกว่า หรือเดินคนละเส้นทาง ยังไงก็หันหน้ามาเจอกันได้อยู่ดี และถึงแม้ความสัมพันธ์นั้น จะค่อยๆ จางลงไป ราวกับไม่เคยมีอยู่มาก่อน ก็ไม่ได้หมายความว่า มันจะเป็นหายนะครั้งยิ่งใหญ่ในชีวิต ถ้าเราเข้าใจได้ว่า ทุกคนมีทางเลือกเป็นของตัวเอง ซึ่งทางเลือกนั้น อาจจะไม่ได้ตรงกับเราเสมอไป