เอิ้นหาน้อง[สาง]เขียว

 

 

     จากไป เมื่อเดือนกุมภา เขียวจากบ้านนา บ่อำลาบ้านดง ลาลับบ่เห็นกลับน้ออนงค์ หลอกให้อ้ายหลง คอยถ่าจนจ่อย แว่วเพลง เอิ้นหาน้องเขียว ดังมาจากที่ไหนสักแห่ง ขณะที่ผมกำลังวุ่นอยู่กับการเขียนบทความชิ้นหนึ่ง ความรู้สึกนึกคิด ก็เย้าแหย่ให้ผม ขีดเขียนบทกวีสักชิ้น จึงลงมือเขียน เท่าที่ความรู้อันน้อยนิดพึงมี อาจจะไม่ถูกต้องตามฉันทลักษณ์ ก็ต้องกราบขออภัย ครูบาอาจารย์ภาษาไทย มา ณ ที่นี้ด้วยนะครับ มือใหม่หัดเขียนกวี

 

เหมือนไปแล้ว ไปลับ กลับก็ยาก

หลงลมปาก ขากถุย อุ๊ยสยอง

ก่อนเพื่อนแท้ แต่เดี๋ยวนี้ มิเหลียวมอง

ยิ่งเหยียบย่ำ ซ้ำสอง ให้กองดิน

 

ก่อนสางเขียว เหลียวแล แต่เพื่อนรัก

อุปสรรค รุมอยู่ ไม่รู้สิ้น

พลเพื่อนแท้ แต๋นเพื่อนรัก จักได้ยิน

แล้วระริก พลิกลิ้น สิ้นเยื่อใย

 

เมื่อเอเลี่ยน สายพันธุ์ใหม่ ให้ความหวัง

หลอกล่อด้วย ความเด่นดัง เลยคลั่งไคล้

มุ่งมุดหมาย สายบันเทิง ระเริงใจ

พลเป็นใคร กูไม่รู้ กูอยากดัง

 

ถีบหัวส่ง จนหลงลืม พลเพื่อนแท้

แต๋นก็แค่ แค่เป็นใคร ใช่ความหวัง

เขียวจึงตัด สินใจ อย่างจริงจัง

เชื่อเอเลี่ยน ผู้เงี่ยนงั่ง อย่างหมดใจ

 

นึกวาดฝัน วันข้างหน้า เขียวตาตั้ง

ราวมองเห็น ความเด่นดัง คนคลั่งไคล้

มีนักปั้น มือทอง มองการณ์ไกล

ภาพซุป’ตาร์ อยู่ใกล้ใกล้ แค่เอื้อมมือ

 

ไม่มีหรอก เพื่อนแท้ แค่ลมปาก

เมื่อความอยาก บดบังใจ ที่ใสซื่อ

ทิ้งอดีต ขีดเส้นกั้น กระนั้นฤา

ซื่อจนบื้อ เซ่อจนบ้า ฮาเบาเบา

 

ยังไม่สาย หรอกเขียว เลยเคี้ยวหญ้า

คืนทุ่งฝัน กันดีกว่า ณ ที่เก่า

เขาแค่คน ผ่านทาง ระหว่างเรา

สุขทุกข์เศร้า เราห่วงหา ด้วยจริงใจ