ฝนหยอก...ระบำดอกข้าว
เฉกเช่นฤดีหนาวที่ยาวนาน
โอบกอดเหงาที่ร้าวรานคืนม่านฝน
ล่วงถึงรุ่งทุ่งฝันกันยายน
เช้าหมอกหม่นหลังฝนพรำรัตติกาล
ผ่านคืนห่าฝน
รุ่งเช้า
เปียกน้ำค้าง
ไม่มีข่าวจากความคิดถึง
ในความเดียวดาย
ช่อนนาดีดน้ำ
เขียดโม่ร้องอย่างเจ็บปวด
ขณะขาอีกข้าง
ถูกงูเตื่อยงับไว้
ผู้ร่วมชะตากรรม...
ลมหนาวสัมผัสกาย
ดวงอาทิตย์หลบตัวหลังเมฆหม่น
ครึ้มฝน
ขณะข้าวเริงระบำลมหนาว...
คมคาย ประยุท ออกไป
ตอบลบประยุทสู้ๆ
ลบ