ปรายฝนหล่นลา


 เช้าหมาดฝน...

ไม่มีบทกวีถึงชาวนา

น้ำตา...


สวนสาธารณะของรอยยิ้ม

รางชาง...


ที่ที่เธอร่ำไห้...

คืนดาวตก

ฉันเขียนจดหมายถึงความเหงา

ความยาว15หน้ากระดาษA4




ฤดูฝันกันยานน

ต้นฤดูหนาว

จนกว่าจะมาถึง

จะไม่มีเสียงสะอื้น


เสียงน้ำล้นคันนา

เสียงกบบริกรรมคาถา

ฟ้าคำราม ครึ้มฝน

อาทิตย์คงหลับไหล





เช้ากันยายน

ฝนสั่งลา 

เศร้าในใจชาวนา 

เหมือนคำบอกลาหญิงสาว

ง่ายสำหรับคนพูด

เจ็บสำหรับคนฟัง


ปรายฝนหล่นลา...

ความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น

โพสต์ยอดนิยมจากบล็อกนี้

ดินแดนล้านนา เมืองเชียงใหม่

(ชาติพันธุ์) ลาวทรงดํา ไทยทรงดํา ลาวโซ่ง ไทยโซ่ง

มาชู ปิกชู ประเทศเปรู เมืองสาบสูญแห่งอินคา