ฉันยังรักเธอ...


 
ความเดียวดายในม่านฝัน

ความหม่นเศร้าตามระรานทุกห้วงลมหายใจ 

ขณะระบายความห่วงใย

จินตนาการแห่งบทเพลง…

 

ฉันพยายามทำความรู้จักกับขี้เกี้ยมน้อยตัวหนึ่ง 

ที่จับอยู่บนใต้เพดานห้อง

ถามถึงความเป็นไปของมัน 

แต่ก็เพียงความว่างเปล่า 

เปล่ากลวงแม้กระทั่งความคิด...

 

ฉันไม่รู้เลยสักนิดว่า 

การจมปลักอยู่กับอดีตอันเส็งเคร็ง 

มีอะไรดีมากเกินไปกว่านี้ไหม 

ไม่มีแม้กระทั่งคำตอบจากสายลมหนาว...


ฉันเทียวไถ่ถามหยดน้ำตาผู้ซื่อสัตย์  

ผู้ปฎิบัติหน้าที่คอยดูแลในยามเหงาเศร้า 

ทุกครั้งที่คิดถึงอดีตอันขื่นเศร้า

ขณะสวมใส่ชุดนักศึกษาฝึกสอน

ยืนอยู่หน้าชั้นเรียน

ตะโกนเสียงอันแหบเบา

สอนเด็กนักเรียน

ในใจร้าวเศร้า...


ฉันยังจำได้ดี

ภาพอดีตผุดแย้ม

ขณะนั่งอยู่ริมฝั่งชี

เมื่อครั้งไปเที่ยวงานบุญประจำปีอำเภอมหาชนะชัย

อนาคตที่ฉันวาดหวัง

พ่อพิมพ์ของชาติ

แม้กระทั่งคำสัญญา

ที่ให้ไว้กับพ่อแม่...


ความฝันแหลกสลาย

ตามหลอนใจฉัน

ฉันสอบบรจุครูไม่ติด

อนาคตมืดบอด

มีเพียงจดหมายให้กำลังใจจากหญิงสาว

ในเช้าของวันที่ 15 พฤษภาคม 2543…


บางถ้อยสำนึก...

ตื้นลึกแค่ไหนไม่อาจหยั่งถึงได้

ขณะฉันทบทวนความฝัน 

ฝันที่งดงาม 

ผ่านนิยามของคำว่ารัก 

ผู้เดินทางมาทายทักจากแดนไกล...


อิสระเกินไปไหมหัวใจ 

ที่ยังอยากเอ่ยคำว่ารัก

ให้หญิงสาวได้ยิน

บางสิ่งหนึ่งที่ยังตามหลอนใจฉัน 

ณ ห้วงเวลาขณะนี้ 

คำใดจะเอื้อนเอ่ยออกไปได้ดั่งใจคิด

เพื่อให้เธอได้รับรู้ว่า

"ฉันยังรักเธอ"


ความคิดเห็น

โพสต์ยอดนิยมจากบล็อกนี้

ศาลาการเปรียญไม้ทรงโบราณ ที่อำเภอเสาไห้

ตำนาน และประวัติความเป็นมา ของอำเภอเถิน จังหวัดลำปาง

บอกใจไว้รอเจ็บ แท้งก่อนเกิด หลังพับเก็บความคิดฝันเข้าแฟ้มไปแล้ว