ขี้เมี่ยง นิวส์

เพลง...มันกะคือเพลงนั่นหละ ถ้าเฮาบ่คิดหยังหลาย

ภาคพื้นผิวแห่งความเพ้อฝัน บทกวีที่ซ่อนเร้นความอัปลักษณ์ ไม่มีหรอกบทกวีที่อยากอ่าน โลกอีกด้านอาจม่านหมอกหยอกความฝัน ใครบางคนบ่นพร่ำเพ้อรำพัน กลืนน้ำตาที่เกินกลั้นรั้นลีลา ขณะฟังเพลงกวีเพื่อชีวิต จึ่งความคิดสับสนราวคนบ้า หลายคนเห็นอุทกภัยในดวงตา เธอเพ้อหาโลกใหม่หรือใดกันฯ

ส่ำเสียงชาวนา ข้าแต่พระผู้มีพระภาคเจ้า อีกเช้าที่เงาฝนครึ้มบนฟ้า ความต่อเนื่องในเรื่องราวของชาวนา ล่วงผ่านวันเข้าพรรษากรกฎาคม ในน้ำมีปลาแต่ในนาไม่มีน้ำ บางถ้อยคำเพ้อรำพันกันเสียงขรม บ้างวิงวอนพรจากฟ้าหลากอารมณ์ บ้างชื่นชมบ้างขมขื่นเป็นฟืนไฟ ถ้อยคำนึงถึงเช้าเข้าพรรษา ร้อนนัยน์ตาพร่าเลือนเหมือนร้องไห้ เฝ้าร้องเรียนเขียนข้อความประจำใจ ทุกข์จะจนทนทำไปใช่ไม่มี เป็นชาวนาต้องทำนา บ้างเสียงบ่นทนเหนื่อยล้าด้วยหน้าที่ อาจเพียงห้วงอารมณ์ท้อบอกพอที บางห้วงความเปรมปรีดิ์เอ๋ยดีใจ ข้าแต่พระผู้มีพระภาคเจ้า แสงแดดเช้าเก่าแก่แต่ปางไหน เขียนเรื่องราวของชาวนาด้วยอาลัย แม้ร้องไห้แต่ใจสู้ให้รู้บาง

รักแท้แพ้ลับหลัง งานกลอนลำที่ผมได้รับพล็อตเรื่องมา ยอมรับว่าค่อนข้างเคียด กลัวไม่ผ่าน คิดไปต่างๆนานา พยายามร่างข้อมูลต่างๆไว้ในสมุดบันทึก เขียนเสร็จดร๊าฟแรก ร้องให้พี่ที่นับถือกันฟัง "บ่ผ่าน" นั่นคือคำตอบ ผมจึงเริ่มต้นเรื่องใหม่อีกครั้ง บวกกับทางเจ้านายโทรมาถาม ดร๊าฟที่เจ็ด ร้องให้พี่เขาฟังอีก คราวนี้เงียบ ไม่มีคำตอบ มีเพียงต้นฉบับที่แกส่งยื่นกลับคืนมาให้ผม แกยกป๋องเบียร์ขึ้นดื่ม สีหน้าเรียบ "ส่งเลย" นั่นคือคำพูดของแก ผมราวกับยกภูเขาออกจากอก ผมส่งเมลให้นายตอนเช้าของวันถัดมา ตอนเย็น แม่น้อย เดือนเพ็ญ อำนวยพร โทรมาบอกว่า ได้รับไกด์เพลงและเนื้อร้องแล้ว "อ้าว" ผมเผลอร้องขึ้นอย่างลืมตัว "งานผ่านแล้วหรือนี่" https://youtu.be/Uygx8b2g5b0

จากการบอกเล่าของเขาคนนั้น ว่าเธอฝันฟุ้งเฟื่องถึงเมืองฟ้า กอบเก็บเศษซากฝันแห่งกาลเวลา เหือดน้ำตาหน้าเปื้อนยิ้มดูพริ้มพราย ฟังสิ! เสียงใครอ่านบทกวีถึงที่รัก ใครทายทักลมเหงาเมื่อเช้าสาย ใครจ่อมจมในโลกเปลี่ยวอย่างเดียวดาย ใครเขี่ยหาความหมายในเวิ้งว้าง เธอยังยิ้มอยู่บ้างไหมสายลมเศร้า ฟังเรื่องเล่าเขาคนนั้นฉันเคว้งคว้าง เขาบอกว่าฟ้าตอนนี้เป็นสีจาง ฝันของเธอยังรางชางอยู่บ้างไหมฯ

หวิวแว่วแผ่วเพลงนก โผผินบินวกระหกเหิร ร่อนเร่มา ณ ลานกว้างอย่างเพลิดเพลิน ใดเล่าเขาเชื้อเชิญหรือหลงท าง โลกอันแสนอบอุ่นอย่างประหลา ด แหวกว่ายวาดเวิ้งฟ้ากว้างกว ่ากว้าง หรือซ่อนเศร้าเหงาล้าด้วยฝ้ าฟาง บางสิ่งอย่างระหว่างนั้นฝัน ถึงใด อาจเรา,ผู้ร่วมชะตากรรม คืนค่ำหลับนอนพักผ่อนไหน พรุ่งนี้มะรืนนี้ที่จะไป หมายมุดจุดใหม่ที่ใดกัน

ลมหนาว... เช้าตุลาคม ฉันคิดถึงบทกวีหน้าที่สามบร รทัดที่เจ็ด "สนิมจับคมเคียวที่เกี่ยวค้ าง ก้นกระบุงยุ้งฉางก็ว่างเปล่ า ฝูงหนูอิงแอบแนบเนา กอบโกยข้าวเบาจากในนา" คันนาหญ้าเปียกชุ่ม น้ำค้างจับเกาะใบข้าว รอละลายพร้อมแสงแดดยามสาย กระยางขาวสี่ตัวยืนนิ่งที่ก ิ่งก้านต้นกุง สายตาจับนิ่งที่"ปลาข่อนแจน า" หญิงสาวในบทกวี ทุ่งรักนาเรา เยาว์วัยของความรัก อดีตหลังอันยาวนาน เมื่อราวพุทธศตวรรษที่17 "น้องสิไลลืมอ้าย ส่างมาไลตั้งแต่บ้านเมืองเก ่า นางเอ้ย" เสียงขับลำ นุ่มเศร้า... บางจังหวะลำ ถ้อยคำแหบหายไปในลำคอ "ความฮักเฮายาวนานเนิ่น ตั้งแต่เดิ่นท่งกุลา อ้ายเคยย่างข่วมไปมา กล่าวจาพะนางน้อง ฟังเสียงหัวลมต้อง ตอนลมหนาวใกล้สิอ่วย ซูนสองแก้มป่วยล่วย คืนฟังลำเก่ากี้ เคยมีเจ้าอุ่นกายได้กอดเคีย ง เดนอ" ฉันคำนึงถึงอุ่นไอรัก คืนลงแขกตีข้าว ลมหนาวตุลาคม สบตาบอกภาษารัก คืนค่ำนวลแสงจันทร์งาม "บรรจงกอดพรอดรักสลักจิต หนาวสะกิดใจสะท้านกายหวั่นไ หว ก็เพียงพอต่ออุ่นลมหายใจ เพียงอ้อมกอดรัดรึงไว้ในอุ่ นรัก" ฉันยิ้มอย่างมีความสุข

'หลงทางหลงลู่ฤดูฝน กี่ฝันกี่ทนหม่นหมอง แม้ทุ่งข้าวเหลืองเรืองรอง ก่อนแสงตะวันส่องสุดท้าย พริ้วไหวสายลมเพลงเศร้า ความเหงาราวโกรธโหดร้าย ตั้งโจทย์โดดเดี่ยวเดียวดาย ขณะรอทักทายรัติกาล แทรกซ้อนซอนแซมซึมเศร้า รอเคียวคันเก่าเมื่อเช้าผ่าน รอพรุ่งรุ่งฝันอันยาวนาน ประวัติศาสตร์ความเกียจคร้านยังคุกคาม'

จึ่งชาวนาระบายฝันชั้นบรรยากาศ แหวกว่ายวาดความคิดพิศมัย งามข้าวงามความสุขสมภิรมย์ใจ ทุกอณูความเป็นไปแห่งชาวนา แม้ราคานาข้าวเบากว่านุ่น โอ้ชาวนาผู้เสียดุลต่อพ่อค้า กี่หยดเหงื่อเค็มขื่นกลืนน้ำตา ก็ยอมทนก้มหน้ารับชะตากรรม...

กับน้องแค่เหงกับเขาตลอดเวลา งานกลอนลำที่ผมค่อนข้างชอบเป็นพิเศษ ตั้งแต่เขียนงานมา รวมถึงได้ราชินีหมอลำระดับตำนานมาถ่ายทอด แค่นี้ก็สุดยอดแล้ว สำหรับคนเขียนงานเล็กๆคนหนึ่ง https://youtu.be/lGZm3pZKcjA